«Ένα ταξίδι ακόμα είναι», μας έλεγες όταν χτυπούσε εκείνο το τηλέφωνο μέσα
στο μεσημέρι.
«Μέχρι να φτάσω θα είναι η ώρα να γυρίσω» μας έλεγες, μήπως και μετριάσεις
την στεναχώρια μας, επειδή πάλι θα έφευγες...
Εκεί που σε μαθαίναμε, σε συνηθίζαμε, σε βλέπαμε, έπρεπε να φύγεις.
«Αυτή είναι η δουλειά μου για να έχετε ότι χρειάζεστε» μας εξηγούσες όταν
σε πιέζαμε να μην πας...
Το χειρότερο όμως ήταν το αεροδρόμιο....Πως να σε χαιρετίσουμε για ακόμα
μια φορά. Πάντα γυρίζαμε αμίλητοι.
Περιμέναμε το πρώτο τηλέφωνο, να μας πεις ότι είσαι εντάξει, ότι έφτασες
καλά.
Και όταν ήσουν μεσοπέλαγα, περιμέναμε με αγωνία μια κλήση μέσω ασυρμάτου,
να μας πεις δυο γρήγορες κουβέντες....
Περιμέναμε να μας πάρει το γραφείο τηλέφωνο, ότι μπορούμε να σου στείλουμε
πακέτο. Τρέχαμε να σου γράψουμε γράμμα, ζωγραφιές, να σου στείλουμε λίστες να
μας φέρεις δώρα. Πόσες ώρες μέχρι να τα ετοιμάσουμε.....και μετά πάλι στην
αναμονή....ένα τηλέφωνο όταν είχε σήμα το καράβι, να μιλήσεις.....ένα τηλέφωνο από
το γραφείο ότι μας έστειλες γράμμα! Να ήξερες πως τα διαβάζαμε, ξανά και ξανά
μέχρι το επόμενο!
Όταν έστειλες εκείνες τις κασέτες με τις ηχογραφημένες συμβουλές, τις
λιώσαμε. Ούτε και ξέρω πόσες φορές την άκουσα. Όχι τόσο για τις συμβουλές από
ένα σημείο και μετά, αλλά για να ακούω την φωνή σου....αυτό έφτανε.
Πέρασε ο καιρός και μεγαλώσαμε όπως ονειρεύτηκες και επικοινωνούσαμε πιο
άμεσα. Ήρθε η κινητή τηλεφωνία βλέπεις. Όταν σε πήρα τηλέφωνο πρώτη φορά, πανηγύριζα
σαν μικρό παιδί που πήρε σοκολάτα. Βλέπεις μπορούσα να σε βρω και να σου μιλήσω
όποτε ήθελα.
Πέρασε ο καιρός και γύρισες πατέρα, πήρες σύνταξη για να ξεκουραστείς. Να
είσαι κοντά μας, να μας βλέπεις, να μας μάθεις, να μας νιώσεις. Πάντα γυρνούσες
εδώ που τα λέμε, μετά από 6-8 μήνες. Όταν μας είπες ότι σταματάς τα ταξίδια όμως,
αυτό ήταν δώρο! Επιτέλους.
Και έγιναν όλα, όλα όσα σκεφτήκαμε και ονειρευτήκαμε. Είχαμε και δυσκολίες,
μέσα στο πρόγραμμα και αυτές.
Και τώρα τί; Έτσι ξαφνικά μας ανακοινώθηκε ότι πας πάλι «ένα ταξίδι». Γιατί;
Δεν υπήρχε κάποιο καράβι με ανάγκη αυτή την φορά. Θα μπορούσες να πεις όχι....Δεν
χρειαζόμαστε κάτι πλέον. Είχες ολοκληρώσει την αποστολή σου. Τώρα ήταν καιρός ηρεμίας,
έπρεπε να συνεχίσεις το παιχνίδι με τα εγγόνια σου….
Αξιοπρεπής ήσουν και με αξιοπρέπεια έφυγες….όσο και αν προσπάθησε να στην
στερήσει η αρρώστια. Δεν μίλησες, δεν παραπονέθηκες…Έσφιξες τα δόντια και
περπάτησες όλο τον δρόμο και ας μην μου είπες πολλά για τον πόνο σου, για τα
κλάματα σου….τα είδα και τα κατάλαβα όλα. Πενήντα πέντε ημέρες, πατέρα…αλλά πως
να το δεχτώ;
Και για το τέλος, μας έδωσες ένα χαμόγελο….το είδα, το κράτησα. Έτσι έκανες
πάντα, ένα χαμόγελο για όλα.
Δεν ήταν ώρα να φύγεις πατέρα και το ξέρεις, είχαμε πολλά να κάνουμε και να
πούμε ακόμα.
Ελπίζω εκεί που είσαι, να είσαι εντάξει, να μην πονάς και κυρίως να μας
βλέπεις, να μας προσέχεις.
