Μετά απο πόσο καιρο.....επιστροφή στις ρίζες.
Επιστροφή στο ιατρείο, εκεί που ξεκίνησαν όλα
Ξαφνικά Τιθώρα, έτσι για μια γρήγορη μπυρίτσα είπαμε....και καταλήξαμε 4 ώρες μετά και πολύ Μάμο, να έχουμε θυμηθεί παλιά, να έχουμε σχολιάσει τα τρέχοντα και να σκεφτόμαστε τα μελλοντικά.
Ωραία επιστροφή, αν και το μαγαζί μάλλον έχει χάσει κάτι απο την παλιά του αίγλη.
Είχαμε μία συζητησούλα με μια συνάδελφο τις προάλλες, εδώ στο μεγάλο το μαγαζί...
αυτή πιανίστας, κάτι παραπάνω από χόμπυ... εγώ αθεράπευτα μεταλάς, την ξέρει όλη η διεύθυνση τη ζούρλια μου...
Μιλάμε καιρό για μουσική, της έβαλα να ακούσει το Battle Hymn, και το παλιό του 1982 και την επανηχογράφηση του 2011, με τίμησε και το άκουσε από 5 φορές προσεκτικά, βέβαια στο τέλος μου είπε πως δεν της άρεσε, οκ δεν πειράζει.
Τεσπά, όπως μιλάγαμε για μουσική μια μέρα, μου λέει ποιό θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα ήθελες να ακούσεις πριν πεθάνεις;
Κάγκελο εγώ, δεν το είχα ποτέ καλοσκεφτεί... πριν το καλοσκεφτώ μου λέει ότι αυτή θέλει να ακούσει την 8η συμφωνία του Μπετόβεν, σεβαστό , είπαμε κλασική μουσική παιδεία...
Εγώ αρχίζω καίω κύτταρα, αρχίζουν τα Aces High, τα Battle Hymn, τα Under Jolly Roger, τα Crimson Idol, χαμός... 2-3 λεπτά χάθηκα στη δίνη της μουσικής μου.
Ξαφνικά όλα σταματούν. Μένουν ακίνητα. Όπως κάθομαι εγώ λες κ ακούω εθνικό ύμνο όταν ακούω το Secret Of Steel (Manowar 1983).
Αυτό το αριστούργημα, αυτό το μοναδικό μουσικό επίτευγμα, είναι η επιλογή μου.
Μάλιστα, το εξαιρετικό πρόσφατο remastering/remixing το ανέβασε ακόμα πιό ψηλά.
Δεν το περίμενα, αλλά αυτή λοιπόν ήταν και η απάντησή μου.
Το μυστικό του ατσαλιού, ποιός το ξέρει πια άραγε; οι δημιουργοί του το ξέχασαν εδώ και χρόνια...
