Η παρέα μας μεγάλωσε, όχι από άμεσα μέλη αλλά από τα κουτσουβελά μας και τις υποχρεώσεις μας.
Τουρνουά μπάσκετ ο ένας, 2 γλώσσες η άλλη, ξύπνησε το μωρό, γνώρισα ένα νέο μωρό... είμαστε πλήρεις από λόγους που μας οδήγησαν στο να εξαφανιστούμε από προσώπου γης...
Ο χρόνος όμως περνάει... πλέον κάποιος από εμάς δεν μπορεί να σταθεί όρθιος να δει μια μπάντα και μου θέλει και φεστιβάλ... άλλος δεν μπορεί να ξεμυτίσει γιατί κρατάει στο σπίτι Θερμοπύλες... και μέσα σε όλα οι αγαπημένοι και παιδικοί μας ήρωες πάτησαν τα 70...
τελειώνει ο χρόνος πλέον.
Όταν όμως βλέπεις τέτοιες ανακοινώσεις, λες ρε γμτ, πρέπει να είμαι εκεί, για μια τελευταία φορά, μέχρι την επόμενη τελευταία φορά, γιατί στην πραγματικότητα τίποτα δεν ξέρεις...
2025 λοιπόν, που το αηδόνι ο Eric Adams θα είναι 72, που ο αρχηγός θα έχει πατήσει τα 70... ο αρχηγός που το 2016 έιπε πως βγαίνουν σε αποχαιρετιστήρια περιοδεία και έχουν υπάρξει 2 ακόμα περιοδείες από τότε... που πληρώσαμε ένα σκασμό λεφτά να τους δούμε στο HellFest κ αυτοί ακύρωσαν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι η οπτική, όσο ζει μέσα μου η αναμονή της μπάντας, η αγωνία του setlist, νοιώθω παιδί.
Δεν πειράζει, ας είναι αυτοί επί σκηνής, να τους φανταζόμαστε 40άρηδες κ εμείς από κάτω να κάνουμε τους 20άρηδες. Μέχρι το τέλος.
